PROUDLY PHILIPPINE-MADE

 PROUDLY PHILIPPINE-MADE

Pag nananalo si Pacquiao sa boxing, sinasabi natin, “I’m proud to be a Filipino”.  At bakit naman?

Pag may nananalong Pinay sa Miss Universe, “proud to be Filipino” ulit.  At bakit naman ulit?

Hindi ko masyadong masakyan ‘yon, e.  Nanalo ang ibang tao, na nagkataong Pilipino rin, tapos tayo ang naging proud?  X wins, Y becomes proud.  Ok lang lang yon, kung ikaw si Mommy Dionisia, kamag-anak o trainer ni Pacman.  Ano ba naman ang naging papel at kontribusyon natin sa pagboboxing ni Pacquaio at proud na proud tayo pag nananalo siya, bukod sa pagiging cheerer?  Nagkataon lang na iisang gobyerno ang nagbigay sa atin ng Birth Certificate at Passport, e proud na tayo.  Hindi ako sigurado kung ang achievement ay ganoong ka-transferable. 

Si Pacquiao ay naging si Pacquaio, hindi dahil sa, kundi sa kabila ng, lipunang pinanggalingan niya.  Individual talent yon, hindi atin.  Talent na hinasa niya at pinagpaguran niya, hindi natin.  Ngayon, yung pagkanta niya, hindi talent yon; tibay ng dibdib iyon, galing sa Red Bull at Alaxan.  Palakpakan pa.    

Masaya ako syempre, pag nananalo si Pacquiao.  Pinoy yan, e.  Masaya at may pag-uusapan na naman kami ng mga kahuntahan ko sa loob ng dalawang araw.  Masaya, dahil masarap manood ng boxing na Pinoy ang nanggugulpi sa puting kalaban.  For a change, ‘ika nga, na parang sinasabi ng ating generational o racial memory, “bihira ‘yan, a”.  Ibang klase ang pakiramdam.  Masaya.  Pero, proud to be Filipino dahil nanalo si Pacquiao?  Teka, hindi ako sigurado dyan.  

Humanga na ba tayo sa Kenyans dahil naging presidente ng US si Obama?  Marami ngang tao, ni hindi alam na Kenyan ang tatay niya.  Sa Russians, humanga na ba tayo dahil ang galing mag-chess nina Karpov at Korchnoi?  Hindi, di ba?

Syanga pala.  Tatlong beses lang pala pumasok si Congressman Pacquiao sa kongreso nitong nakaraang taon.  Taon-taon na yatang kulelat sa attendance sa Congress ang pambansang  kamao.   Mas madalas pa yata sa concert at sa TV show si Cong.  Siguro, laging may I go out.  Out of the country.  Para sigurong ganito, “Mr. Speaker, Mr. Speaker, may I go out of the country.  May bubugbugin lang po”.  “Ok, Cong. Manny.  Balato ha.  Ingat lang, mwah mwah.”

Tatlong beses lang pumasok si Honorable Pacquiao.  Tatlo.  O, proud ka pa rin?   

Ito lang ang gusto ko sabihin.  Ang nationality, para sa marami sa atin, ay aksidente lang.  Hindi naman natin pinili iyon.  Parang ding pagiging maganda o pangit ng mukha, pareho silang hindi natin kagagawan.  Sa totoo lang, dahil sa globalization at technology, hindi na masyado importante ngayon kung ano nationality mo; ang importante ay kung ano ang ginagawa mo.  Maraming kung ang tawagin natin ay foreigner o banyaga, ang mas nakakatulong pa at may malasakit sa mga Pilipino.  Wala sa passport ‘yan. 

Sabi nga ng maraming kausap ko na galing sa ibang bansa, hindi naman daw ganoong kalaking bagay kung Pinoy ka o kung ano ang nationality mo, ang importante ay kung ano ang alam mo at kung ano ang kaya mong gawin.  Hindi tulad sa atin, ang importante ay kung sino ang kakilala mo, kung kaninong kang anak, o kung sino ang nag-refer ng resume mo. 

Ang isang asar an asar ako ay pag napapakinggan ko ang mga DJ sa FM radio dito sa Pinas, na pa slang-slang pa kung mag-Ingles at kunwari pag nagsasalita ng Tagalog ay nahihirapan, at hindi mai-pronounce ng tama ang “nakapagtataka”.  Marami sa kanila, may Philippine passport.  Paano kayo nakapasa sa subject na Pilipino noong high school, aber?  Misplaced sophistication.  Tangina nyo.      

Sa akin, hindi ako nahihiya na Pilipino ako.  Kahit minsan, hindi ko ikinahiya ‘yon, kahit na nga noong minsan, ay idinetain kami ng aking pamilya sa isang airport sa abroad nung makita noong immigration officer ang passport namin.  Sino ba ang may kasalanan kung bakit ganoon ang tingin sa atin ng ibang lahi, hindi ba tayo rin?  Kaya hindi ko na minasama iyon, at kaya sinagot na lang namin lahat ang tanong nila, para makumbinse sila na hindi kami magt-TNT ng pamilya ko.  Natatakot din kasi ako na baka pag tinanong ko yung mga taga-immigration nila ng, “Why are you questioning us and detaining us, you pakiningshet?”, e baka ibwelta sa akin na “A hundred thousand of your countrymen are staying here illegally, that’s why”.  E, di ako pa ang nagmukhang tanga.  Kaya hindi na ako kumibo.  Nakalabas din naman kami ng airport pagkalipas ng isang oras.

Lilinawin ko lang, para sa kin, hindi masama per se ang mag TNT.  Ubod naman kasi ng hirap ng buhay dito sa Pinas,e.  Kahit anong sipag mo, parang laging back to zero.  Napakamahal pa ng load sa cellphone.  Pero hindi natin masisisi ang mga immigration officials ng ibang bansa kung bakit ganoon ang trato nila sa mga Pilipinong nag-aabroad.

Kung hindi ako nahihiya sa pagiging Pilipino ko, hindi ko rin naman maya’t maya ay pinagmamalaki yon.  Pag tinanong ako, e di sasabihin ko Pilipino ako.  It’s just a fact.  Ganon lang.  Hindi kailangang ipagsigawan sa lahat na nakalabas na ang tonsil na Pilipino tayo.  Pag sinabi kong “Hey, Joe.  I’m a Filipino from Philippines.  You know, Pacquiao, Philippines also, you know.”,  baka sabihin ng foreignjer na sinabihan ko, “Uh, huh?”

Ang tingin ko pa nga, e, pag sinasabi natin madalas na “I am proud to be Filipino”, ay senyales iyon ng isang malalim na insecurity at kakulangan, at kinakailangan pang kumbinsihin natin ang ating mga sarili na maipagmamalaki mo talaga ang pagiging Pilipino natin, at kahanga-hanga ang lahi ni Pacman.

. 

Noong EDSA 1986, I was proud to be Pinoy, kasi hinangaan talaga tayo ng buong mundo.  Isinulat pa tayo ng international press na kahanga-hanga ang ginawa natin, at naging modelo at inspirasyon pa tayo para sa mga democratic movements sa buong mundo. 

Now, what other things have become sources of our national pride as a people? Sige nga.  Yung achievement hindi ng isang indibidwal na Pilipino, gaya sa boxing o kantahan at beauty pageant.  Yung sama-sama nating ginawa na maipagmamalaki natin bilang isang lipunang Pilipino.  Sige, bibilangan kita ng hanggang lima habang nag-iisip ka. 

One thousand one, one thousand two, one thousand three, one thousand four, one thousand five.  Ang tagal.  Ano naisip mo?

O, sige, bibigyan pa kita ng another thirty minutes. 

Text mo ko.