ANG ARAW NG MGA PATAY AY PARA SA MGA BUHAY

ANG ARAW NG MGA PATAY AY PARA SA MGA BUHAY

Ang Araw ng mga Patay ay para sa mga buhay, hindi sa mga patay.

Para sa mga buhay na naghahagilap ng sagot kung saan napunta ang mga patay, at pilit na inuunawa ang palaisipan na dala ng tuldok ng kamatayan.

Para sa mga buhay na nakokonsyensya at hindi pinapatulog dahil hindi nila napagtuunan ng pansin ang mga magulang na pumanaw noong sila ay nabubuhay pa.

Para sa sa mga buhay na dinadaan ang pag-ibig sa kanilang mga namatay na mahal sa buhay sa pamamagitan ng mga biniling bulaklak at kandila.

Para sa mga buhay na pinapahalagahan ang magarang musoleo, na wala namang katuturan sa mga patay na nakahimlay.

Para sa mga buhay na iniisip  ang walang katapusang  “Ano kaya?”

Ano kaya kung nakita ako ni Tatay na nakatapos? Ano kaya kung nakita ni Nanay ang apo niya? Ano kaya kung nakita nila na ako ay ganito na, o ganito pa, hanggang ngayon?  Puro ano kaya, ano kaya…

Lahat tayo, may kanya kanyang “ano kaya” tuwing Araw ng mga Patay.

Pag pinaguukulan natin ng pansin ang mga patay, ang totoong binibigyan natin ng pansin ay para masukat ang buhay ng mga natitira pang buhay.

Kailangan natin alalahanin ang mga patay, para magkaroon ng saysay ang mga nabubuhay.

Ang Araw ng mga Patay ay para sa mga buhay, hindi sa mga patay.