ANG MGA LARO NG AKING PAGKABATA

ANG MGA LARO NG AKING PAGKABATA

Kung merong isang bagay na pinagsisisihan kong hindi ko naiparanas sa mga anak ko, ito ay ang maranasang maglaro ng mga laro mula sa aking pagkabata.  Dahil ang mga laro noong bata pa ako, hindi na naging laro ng mga anak ko.  Halos lahat kasi ng mga laro ng anak ko noong bata pa sila, mga plastic na nabibili sa Divisoria at sa SM.  Made in China lahat, syempre.  Kasama na ang walang kamatayang mga computer games. 

Ngayon ko lang naisip.  Dapat naiparanas ko sa kanila kung paano manghabol at dumiskarte sa habulang-bahay, o habulang-taga, at naipakita na ang “trapping” ay hindi lang sa basketball.  Dapat naipalasap ko sa kanila ang kakaibang sarap ng pakiramdam pag nakikita mong litong-lito na at malapit nang umiyak ang kalaro mong isang oras nang taya sa tumbang preso.  Dapat naituro ko sa kanila na may science at art ang paglusot sa mga taya at patutot sa patintero.  Dapat naituro ko sa kanila na mas maraming skill ang kailangan sa syatong kaysa sa Candy Crush.   At dapat nasabi ko sa kanila na hindi baleng mabalian ng buto sa braso, pero gaya ng seremonya ng tuli, hindi ka tunay na lalaki pag hindi ka dumaan sa luksong baka.

Paano ko makakalimutan ang patintero, syatong, habulang taga, luksong-baka, tumbang preso.   (Para sa mga babae at mga beki lang ang Chinese garter, piko, bahay-bahayan at luto-lutuan).  Maganda rin sana ang sungka, pero nababagalan ako at madaling kasawaan.  (Meron pa bang naglalaro ng sungka?).  Syempre, ang baril-barilan kung saan halos ang buong kapitbahayan ang aming battlefield.  Palabas pa noon sa TV ang “Combat”, at iniisip ko na kami sina Rick Jason at Vic Morrow.  Ang aming baril ay gawa-gawa sa kahoy, na ang bala ay matigas na bunga ng halaman na kung tawagin ay “tikbe”.   

Sinong bata noong araw ang hindi dumaan sa taguan?  At sinong matagumpay na lalaki ngayon ang hindi nagpakadalubhasa sa trumpo noong araw? Wala, dahil ang lahat ng maangas na batang lalaki noon ay malupit sa trumpo.  Ngayon, ang mga batang lalaki, malupit sa tablet. 

I

yan din ang nasasabi ng nanay at tatay ko noong ako ay bata pa.  Naikukuwento nila ang mga laro sa kanilang pagkabata, na hindi ko na raw inabutan at nakita.

Masuwerte ako dahil lumaki ako sa probinsya, kung saan pagtungtong ng alas syete ng gabi ay wala nang gaanong dumadaan na sasakyan sa kalsada, at ang buong kalsada ay nagiging isang malaking palaruan sa gabi, na ang tanging ilaw ay galing sa ilang poste, at ang liwanag ng buwan.

Ligtas naman maggala sa mga kapitbhahayan noong araw.  Parang wala pang drug addict noon.  Meron na din siguro, pero sa mga bahay lang nila sila tumitira, at hindi pa sila pumapatay ng mga bata.  Praning na rin sila noon, pero parang hindi pa sila ganito karahas na kagaya ngayon.    Pwede ka noong maglaro at makikain sa mga kapitbahay, kung saan labas-masok kami, dahil parang hindi pa uso ang kandado ng bahay noong araw.  Lahat na yata ng komiks sa kapitbahay noon ay nabasa ko.  Darna, Hiwaga, Wakasan.  Meron na ring tabloid noon, pero parang hindi pa nagkukuwento noon si Xerex ng kanyang mga karanasan.

Kapag bakasyon, at mahangin, meron din kaming saranggola.  Gawa sa dyaryo at patpat ng kawayan, at ang pandikit ay tirang kanin sa kaldero.  At sino ang makakalimot sa TEXT.  Hindi iyong sa cellphone; iyong maliliit na card na ang labanan ay dinadaan sa paghagis sa hangin (may pektus), at pagbagsak ay “Tsob” at “Tsa” (taob at tihaya).  Marami pa ‘yan; tirador, holen, lastiko o goma, tatsing.  Lahat nagpaalala sa akin ng isang nakaraang napakasimple, at nagpapamangha dahil sa kung gaano na kalayo ang buhay ngayon.

Nagbabago talaga ang panahon, at tumatanda na yata ako. 

Alam ko, hindi ka sisikat at kikita ng malaki sa patintero, kagaya ng sa bilyar at basketball, at lalo namang hindi ka matatanggap sa trabaho dahil lang sa matindi ka sa tumbang preso.  Pero mahalaga sa akin, sa aking henerasyon, ang mga larong kinalakihan ko, na minsan ay pinatunayan sa buhay ko, gaya ng sa lahat ng minsan ay naging bata, na sa isang bata, langit ang maglaro.  

Noong araw, parang kulang ang pagkabata mo pag hindi ka nadumihan sa kalye.  Ang tingin ko nga, ang mga bata ay kailangang madumihan at ma-expose sa mga germs at mikrobyo, para tumibay ang katawan.  Para kasing ang ibang mga bata ngayon, kay linis-linis, may labakara pa sa likod para huwag mapawisan, may pulbos at cologne pa, may vitamins pa, pero marami ang sakitin at mahina ang katawan, at parang sila lang ang nakakaranas ng kung ano-anong “allergy” sa kanilang makinis na katawan.  Kaya paglaki, pag nakakain ng fishball, skrambol at kwek kwek sa kalye ay nagkakasakit, dahil hindi sanay ang tiyan sa nutrition from the streets. 

Parang wala nang naglalaro ng mga laro ko noong araw, at puro tablet na lang ang laro ng mga bata, kaya parang maraming bata ngayon ang hindi marunong  makipag-usap sa tao, laging mahiyain at dungo, at tatanga-tanga sa kalye.  Kayang-kaya lokohin ng mga kapwa bata.  Siguro, dahil sa kanilang computer games ay hindi kailangang humarap sa mga kalaro, at hindi na kailangang makipag-usap sa mga tunay na tao, at hindi iyong tao sa screen ng computer.  Marami sa mga bata ngayon ay nakakulong at umiikot ang buong mundo sa tablet.  Tablet pagkagising, tablet sa hapag kainan, tablet pag nasa kotse o sa jeep, tablet pag umiyak at kailangang patahanin.  Tablet bago matulog.  Tablet, puro tablet.  Tangnang tablet ‘yan. 

Hindi ako sigurado kung ang husay sa computer sa napakaagang edad ay tanda ng husay ng isip at galing sa diskarte, o kaya ay magandang preparasyon sa buhay pag tumanda sila.  

Parang wala nang nagpapatintero sa kalsada.  Parang wala nang naglalaro ng syatong.  Wala na ring naglalaro ng tumbang preso.  Siguro nga, may kanya-kanya talagang laro ang bawat henerasyon.  Nakakalungkot lang ng kaunti, dahil hindi lang pala mga kakaibang hayop sa bundok ang tuluyang naglalaho.  Pati mga tao, mga kalaro at mga eksena sa buhay mong nagpasaya sa iyo, nawawala rin.  Kakatwa, dahil buhay na buhay ka pa, pero parang kulang ka, at para kang isang buong libro na pinilasan ng ilang pahina.

Wala na ba talagang magpapatintero? Game!