MOTHER'S DAY

MOTHER’S DAY

Paano ba ako magbibigay ng tribute tungkol sa nanay ko, sa okasyon ng Mother’s Day, nang hindi nagiging senti, at hindi nagsasabi ng “the best mother in the world”? Parang hindi yata pwede.

Lima kasi kaming magkakapatid na lalaki, at hindi kami sanay na mag senti-senti sa mga okasyong tulad nito.  Lumaki kami sa isang bahay na matino ang namamahala, at maswerte kami dahil sa uri ng mga magulang na meron kaming magkakapatid.  Pero, kagaya rin ng maraming mga lalaking Pinoy na pinanganak sa probinsya nitong huling 50 taon, magmula pa noong bata kami, ay talagang hindi kami senti, lalo na kung tungkol sa kung paano namin ipapakita (o hindi maipakita) na mahalaga sa amin ang aming Mommy.  Feeling macho kaming lahat na magkakapatid, e, at para bang bang bawal o mahirap na magpakita ng mga feelings-feelings, mga ganoon.  Pwede ba kaming magsenti-senti tuwing Mothers’ Day, sa nararamdaman namin sa nanay naming mahal, kaming mga malalakas uminom at mababaho ang brief?  Hindi pwede.  Hindi bagay.   

(Daddy, saka na kita ulit isusulat, ha.  Mother’s Day ngayon, e). 

Sa totoo lang, hindi rin naman dapat magpaka-senti ang mga tao sa Mother’s Day.  Bakit?  Espesyal ang mga nanay natin, oo.  Karamihan lang sa kanila, pero hindi lahat.  (Dahil hindi naman lahat ng nanay ay dapat parangalan.  Hindi lahat ng nanay ay nagkait sa sarili para lang sa anak, dahil hindi kakaunti ang mga nanay na inuuna pa ang tong-its, ang career, at syempre ang glutathione, kaysa sa kabutihan ng anak.  At dapat sila kastiguhin ngayong Mother’s Day.  Pero, ibang usapan na iyon).

Pero, totoo, hindi naman espesyal iyang araw na iyan, e.  Mother’s Day.  Sa nabasa ko sa Google, pati ang orihinal na nagpauso ng Mother’s Day na si Anna Jarvis, na nagtaguyod na magkaroon ng Mother’s Day sa Amerika para parangalan ang kabutihan ng mga ina, ay nagalit daw dahil sa binaboy na ng komersyo ang kanyang marangal na layuning magkaroon ng isang araw ng pagkilala sa lahat ng hirap ng mga nanay natin.  Kaya ngayon, iba na ang Mother’s Day.  Pakiramdam ko nga, e, nabago na lahat iyon, at ginawa nang kampanya iyang Mother’s Day, dati para bumenta pa ang mga greeting cards noong araw na inilalagay sa sobre, o kaya ay ng mga restoran kung saan obligado tayong dalhin ang ating mga nanay (at lola), o di kaya ay inimbento ng management ng mga may-ari ng mga mall, syempre, may kasamang “gift suggestions” on mother’s day, na para bang pag hindi ka gumawa ng kahit isa sa tatlong iyan sa nanay mo ay nagi-guilty ka, at isa ka nang walang kakwenta-kwentang anak. 

Paanong magiging special yang araw na iyan, e, siguro mga 3 billion ang mga nanay na pinaparangalan sa Mother’s Day.  3 billion.  Paanong naging espesyal iyon sa nanay ko, sa nanay mo, at sa nanay ng lahat ng tao?    

Hindi rin ako naniniwala na kailangang isapubliko pa ang ating walang kamatayang pagmamahal sa ating mga nanay, tuwing Mothers’ Day.  Katulad ng blog na ito. Hehehe.  Ang ibig ko lang sabihin, dahan-dahan sa drama.  Marami pang araw na pwede ninyo ipakita sa inyong mga nanay na mahal ninyo sila.  Bakit ba magsisiksikan tayo lahat bumati sa pangalawang Linggo ng Mayo, para sabihin na dakila siyang tao?  Pumili na lang tayo ng ordinaryong araw at sorpresahin si mader ng simpleng hapunan, o kaya ay magkape na lang kayo (‘yung mahal ng kaunti, huwag naman ‘yung 3-in-1) at magkuwentuhan nang matagal-tagal.  Mukhang mas gusto nila iyon, hindi maraming pagkain o maraming regalo, kundi maraming kuwentuhan.  Hindi nabibili sa mall iyon, at hindi pwdeng daanin sa pagpo-post sa FB ang kuwentuhan.    

Dahan-dahan sa pagiging senti.  Kasi, sa sangkatutak na makabagbag-damdaming mga pagbati sa FB, at sa iba pang social media ngayong Mother’s Day, parang nai-insecure na yata kaming hindi masyado sanay at magaling magpakita ng aming pagmamahal sa aming Mommy.    

Hindi ko sinisira ang mga mothers’ day ninyo.  Nagtatanong lang.  Nang-aasar din.

Pero, Mother’s Day o hindi, alam ng nanay namin na mahal namin siya.  Kaya, nakikibati rin kami ngayong araw na ito sa kanya ng isang simpleng “Happy Mothers’ Day”.  (Ayun naman pala, at babati rin, ang dami ko pang arte).  Mommy, iyong lahat ng greeting ng iba sa kanilang nanay na mababasa mo sa FB, greeting din naming magkakapatid sa iyo iyon.

Idadagdag ko lang dito na kaming mga lalaki, kahit matanda na, takot pa rin kami makausap ang mga nanay ng sarilinan, dahil kilalang kilala na nila ang kanilang mga anak.  Bakit nga hindi, e, bata pa lang kami nanay na namin kayo.  Takot pa rin kami makausap kayo ng one-on-one, dahil pakiramdam namin ay Grade 3 ulit kami at iniimbestigahan ninyo kung sino iyong nakabasag ng flower vase sa sala, dahil tinamaan ng bola.  Nakupo.  Sinabi nang huwag maglalaro ng bola sa loob ng bahay.  Mahirap, nakakaasiwa, dahil ang batang lalaki ay laging maliit na bata sa harap ng kanyang nanay.  Totoo.  Kahit saan ka makarating, nanay mo siya, at gaya ng dati, pag may nabasag sa sala, pag sinabi niyang  dapa, e, di dapa.  One-on-one, face-to-face.   Wala nang titulo, walang magaling, sa harap ng nanay mo, at maniwala kayo, humihinto ang mundo pag ganoong pagkakataon, dahil ang pakiramdam mo ay isa kang batang nakashorts na madusing na may nagawang kasalanan, at alam mong papagalitan ka ng nanay mo, pero nakakapagtaka, at hindi maipaliwanag, dahil alam mong sa kanya ka rin magsusumbong na intindihin ka dahil hindi mo naman sinasadya, o kung sinadya mo man ay dahil akala mo ay hindi naman iyon masama.  Nakakatawa dahil mangiyak-ngiyak ka, kahit alam mong siguradong papatawarin ka naman niya. Mahirap iyon, dahil wala namang naitatago sa mga nanay, dahil kabisado na niya ang ugali ng bawat isang anak niya, pati biling ng mukha, at paghaba ng nguso.  Bago natin makalimutan, tandaan, siya ang pinakamatagal mong nakasama, at pinakamatatag, kung hindi man sa pagtira sa maliit na bahay, ay sa pagtahak sa mas malaking buhay.

Isa sa mga pinakamatatag na taong nakilala ko, alam kong hindi siya maghihimutok kung hindi man siya nabigyan ng spesyal na regalo o atensyon sa Mother’s Day.  Mabuti na lang lima kaming magkakapatid.  (Kung magkakasama kaming lima ngayon, isa ang magbibigay ng regalo, isa ang magbabayad sa restoran, isa ang magda-drive para sa kanya, isa ang magpapatawa, at ako, ako ang magsusulat kung gaano siya kaimportante sa amin.  Mahirap magsulat, baka akala ninyo).

Isa sa mahalagang naipakita sa amin ng aming mga tour guides sa buhay (a.k.a Mommy at Daddy), ay ang katotohanan na ang mga materyal na bagay, ay mga gamit at kinatawan lang ng mas importante sa buhay, at hindi iyon mismo ang halaga ng buhay.  Katulad din ng maraming mag-ina, gagatingot ang usapang Mother’s Day at lahat ng papuri sa araw na iyan, sa tunay na laki ng ginawa niya sa amin.  At ayoko ikumpara o ikahon sa isang Mother’s Day na punong-puno ng komersyo at materyalismo, ang lugar ng nanay namin sa buhay naming magkakapatid.  

Kung ang tatay namin ang aming posteng nagsisilbing giya sa amin, ang aming ina ang lupang kinatatayuan ng poste.  (Nakupo, hindi raw magsesenti).   

Nasa malayong lugar ang nanay ko ngayon, para makasama ang iba kong mga kapatid.  Matagal-tagal na rin, pero hindi ako nalulungkot masyado, dahil ang pagmamahal ko sa aking ina, ang pagmamahal nating lahat sa ating ina, ay hindi naikakahon ng panahon o layo, at lalong hindi naikakahon sa isang petsa sa kalendaryo.  Mother’s Day man o hindi, gusto kong malaman niya, walang halong senti o drama, na mahal namin siya.  At sa inyong pag-uwi dito, Mommy, tandaan po ninyo, size 8 ang paa ko.  Happy Mother’s Day po.