DAPAT ANG MGA BATA, HUWAG NANG LUMAKI

DAPAT ANG MGA BATA, HUWAG NANG LUMAKI

(O Kung Bakit Namaril Ang ISIS sa Paris)

Dapat ang mga bata, huwag nang lumaki, dahil ang mga bata, mula noong ipinanganak hanggang magsimulang magkaisip, hindi nakakakilala ng kulay ng balat ng tao, kaya kaya niyang hipuin at hawakan ang kamay ng lahat, pati ang mga hindi niya kakulay, at kaya kinakausap niya lahat.

Dapat ang mga bata, huwag nang lumaki, dahil ang mga bata, mula noong ipinanganak, hanggang magsimulang magkaisip, sinasabi kung ano ang nakikita, kahit masakit sa tainga, at naniniwala siya sa nakikita ng mata, at hindi sa sulsol ng iba, kaya kaya niyang kausapin lahat.

Dapat ang mga bata, huwag nang lumaki, dahil ang mga bata, mula noong ipinanganak, hanggang magsimulang magkaisip, hindi niya makita ang kaibahan ng taong mahirap at taong mayaman, kaya kaya niyang kausapin lahat.

Dapat ang mga bata, huwag nang lumaki, dahil ang mga bata, mula noong ipinanganak hanggang magsimulang magkaisip, wala pa siyang pulitika at relihiyon, kaya hindi niya hinuhusgahan ang mga taong hindi kapareho ang kanyang paniniwala, ang mga taong hindi kapareho ang dasal na sinasabi, o hindi kapareho ang niluluhuran, kaya kinakausap niya lahat.

Dapat ang mga bata, huwag nang lumaki, dahil ang mga bata, magmula noong ipinanganak hanggang magsimulang magkaisip, hindi nila iniintindi kung ano ang hugis ng ilong ng taong kaharap, o kung ano ang damit na suot, o kulay ng buhok ng kanyang kaharap, kaya kinakausap niya lahat.

Nang lumaki ang mga bata, kung anu-ano ang tinuro natin sa kanila, mga bagay na bahagi ng mundo ng matatanda, karaniwan tungkol sa mga imbentong pagkakaiba ng mga tao at mga paraan kung ano ang pwede nating pag-awayan, at kung bakit natin dapat ihiwalay ang ating mga sarili sa iba.  Itinuro natin sa kanila na ang ganitong tao ay “bad”, ang ganoong tao ay “bad”.  Kaya ngayon, marami na silang hindi kinakausap.  Pag tinanong tayo ng bata kung bakit ang tao na iyon ay “bad”, ang sagot natin ay “basta”, ngunit ang totoo, itinuro din lang kasi sa atin ng mga matatanda na sila ay “bad”.   Lahat ng itinuro natin sa kanilang mga taong “bad”, ituturo din nila sa magiging anak nila, na marami na rin taong hindi kakausapin. 

Kaya siguro may giyera na hindi matapos-tapos, ay dahil may mga taong hindi na kayang makipag-usap sa iba, dahil napaniwala na rin tayo na may mga taong sadyang “bad”, na hindi naman natin maipaliwanag kung paano naging “bad”.

Paikot ikot lang, tuloy tuloy lang, away lang ng away, kahit wala nang makaalala kung ano nga ba ang pinagsimulan ng away.  Minsan, ang pinag-aawayan ay dahil hindi magkasundo kung ano ba talaga ang pinagsimulan ng away.  Nahihilo na ako isipin kung ano ang mas walang katuturan, ang away-bata, o giyera ng matatanda. 

Kaya nga, ang mga bata, dapat huwag nang lumaki.

ANG BUHAY NG MAPAPEL

ANG BUHAY NG MAPAPEL

Lahat tayo ay mapapel, dahil ang ating buhay ay umiikot sa sangkatutak na papel.

Hindi ka tao pag hindi ka mapapel.  Pag pinanganak ka, iisyuhan ka ng isang papel.  Pag kinasal ka, papel na naman.  Pag namatay ka, papel uli.  Hindi ka magiging tao kung wala kang papel, hindi ka rin mamamatay kung wala kang papel.

Para matanggap ka sa trabaho, kailangan mo magpakita ng isang maganda at malaking papel, galing ng eskwelahan.  O kaya papel galing Recto.  Para makapag-ibang bansa, kailangan mo ng papel.  Lahat ng ginagawa natin sa araw-araw, puro de papel. 

Ang ating gobyerno ay punong-puno ng mga mapapel, mula taas hanggang baba.  Para manalo ka sa eleksyon, kailangang mapapel ka, dahil ang mga mapapapel ang napapansin, ang nakikilala.  Ang hindi mapapel, ang mga mahiyain, hindi nakikilala, at hindi nananalo.  Pag botohan, isinusulat natin ang pangalan ng mga mapapel sa isang pirasong papel, madalas kapalit ang ilang pirasong papel.

Nagagalit tayo sa mga mapapel, pero ang atin namang mga tinitingala sa lipunan, lahat mapapel.  Pinapagaya natin sa ating mga anak, para pagdating ng panahon, marating din nila ang naabot ng mga mapapel.

Ang mga mag-asawa, kahit nagbabatuhan ng plato at baso, ay hindi raw dapat maghiwalay dahil sa isang pirasong papel.

At higit sa lahat, lahat tayo ay nagpapakamatay sa isang parihabang papel.  Marami nang nasira ang buhay, nagkapatayan, nasira ang ulo, tumulo ang laway, dahil sa pagsamba sa isang pirasong papel.  Papel makes the world go round. 

Sa bawat panahon, sa bawat lugar, may kanya-kanya daw tayong papel.  ’Yung iba, nauubos ang buhay, kahahanap sa kanilang papel sa buhay.

Tatae ka na lang, o sisinga, kailangan pa ng papel.   

Kaya huwag kang magagalit sa mapapel, dahil ang ating buhay ay umiikot sa sangkaterbang papel.