SA LUPAIN NG MALIK-MATA, PANTASYA AT BANGUNGOT

SA LUPAIN NG MALIK-MATA, PANTASYA AT BANGUNGOT

Maligayang pagdating at pamamasyal sa Teatro Pilipinas, ang lupain ng malik-mata at pangitain; ng pantasya at bangungot.

Manood at maaliw sa lupain ng malik-mata at pangitain, kung saan ang katotohanan ay kung ano ang gustong makita, at ang mga nakakakita  ay nagbubulag-bulagan, at ang mga bulag ang siyang matatapang.  Kung saan ang salita ay itinuturing na gawa, at ang lunas sa sakit ay salita ng pangako. 

At nagsarado ang mga daan, para ipagtanggol ang karapatang isabuhay ang naiintindihan sa kanilang binabasang aklat, at dahil sila ay napopoot sa tuwid na daan, na nag-usisa dahil merong nagsabi na may ibang paraan para basahin ang aklat.  At maraming hindi makadaan ang nagagalit dahil wala naman silang kinalaman sa kahit na anong aklat, at ang hanap lang naman ay limang daan.  Samantala, tumatawa ang nasa dating daan.

Lahat ng ito habang ang iba ay namumugot ng ulo dahil nagpapanggap na meron silang ibang aklat na nababasa, na ang tunay na pakay lang ay sako-sakong limang daan.    

Samantala, nag-alisan na sa nakakaiyak na komedyang ito ang maraming mga tao papuntang ibang lupain, para makakuha ng maipampupuno sa isang kahong katuparan ng naunsyaming mga pangarap, kahon na sagot sa kumakalam na sikmura at umaasang mga mata, kahon na pilit pinapakialaman ng mga tila mas gutom.  Paminsan minsan, hindi lang sila nagpapadala ng kahon;  umuuwi din silang nakakahon.

Kaya’t marami ang nagiintay sa tagapagligtas:  marami ang pigil-hiningang nag-iintay na tumango ang anak ng Panday, upang lipulin ang masasamang loob at mga kampon ng kadiliman, na tinututulan naman ng iba dahil siya ay galing sa ibang kaharian, o ibang channel.  Naghuhumiyaw din ang marami para sa pagdating ng mabait na mamamatay-tao, para patayin ang mga kapwa mamamatay-tao, para sa wakas, pag naghilera na ang mga bangkay, ay magkakaroon na ng katahimikan sa magulong lupaing ito.  Umaasam din ang tuwid at dilawang kulelat, na magpapabilanggo sa mga natitirang kalaban sa kadiliman, dangan nga lang at ang ilang dilawang nakapaligid ay may kamisadentrong itim.  At higit sa lahat, nagiintay lang na sumunggab mula sa kung saan ang tunay na Hari ng Kadiliman, na pinapalakpakan ng mga nasa hanay ng nagugutom dahil siya lang ang tagapaligtas na napakaraming dalang mamon.

Sino ang magwawagi? Mahalaga pa ba kung sino ang magwawagi sa pantasyang ito, kung saan ang nanonood at gumaganap ay iisa?  Sundan, dito sa ating teleseryeng sinusundan ng mga gutom at nakanganga, ang di-matapos-tapos na kwento ni Lola Basyang na pinamagatang Pilipinas, ang lupain ng mga sandamukal na mga tagapagligtas, at tagabenta ng kaligtasan, lupain ng mga higanteng paradahan na nagpapanggap na karsada, lupain ng mga nawawala at pinakialamang balikbayan box, at lupain ng isang oras ng ligaya dulot ni Aldub at Nidora.

Manood at maaliw sa Pilipinas, ang lupain ng malik-mata at  pangitain, ng walang-hanggang pantasya at bangungot, ang lupain kung saan ang dingding sa pagitan ng tama at mali ay singlabo ng tubig sa ilog na puno ng taeng baboy at basura.  Kung saan ang katotohanan ay kathang-isip, at ang kasinungalingan ay katotohanan. 

It’s more fun in the Philippines.

ULAN

          ULAN

Kaninang umaga, hindi pa gaanong nagtatagal matapos kong magising, bumuhos ang ubod ng lakas na ulan.  Hindi ko alam kung anong espirito ang sumanib sa akin, at bigla kong napagdesisyunan kanina na kailangan kong maligo sa ulan.  Nang sabihin ko sa anak ko na ako ay maliligo sa ulan, tiningan niya ako ng tingin na noon ko lang nakita.  Hindi siya nagsalita.  Siguro ang sabi niya, ang mga sira ulo ay hindi kinakausap.

          Hindi ko gusto magtanggal ng bungang-araw.  Ang sabi kasi ng mga matatanda, ang unang ulan daw sa tag-araw ang nakakatanggal ng bungang-araw.  Pero hindi na tag-araw ngayon, matagal nang tag-ulan.      

Malamig ang tubig, at medyo nanginig pa ako nang sumabak sa ulan kanina.  Hindi ko na mabilang ang taon nang huli akong maligo sa ulan, pero ito ang unang beses na ako ay naligo sa ulan sa alas otso ng umaga.  Marami naman kaming naligo; ako, at ang aking punong sampalok, abokado, kalyos, banaba at lahat ng mga halaman ko sa maliit na bakuran.

Feeling ko naman ay nagshoo-shooting ako ng komersyal ng iced tea o sabon.  Nakatingala pa ako, habang sinasalubong ng mukha ko ang mga malalaki at nakakakiliting patak.  Masarap.  Feeling one with nature.  Hindi naman ang tubig mismo ang masarap; may tubig naman sa gripo.  Ang masarap siguro ay nagawa ko ang matagal-tagal ko nang hindi nagagawa.     Kailangan siguro natin iyon paminsan-minsan.  Ang kumawala sa kanya-kanya at pangaraw-araw na kahon.  Sigurado ako, bihira ka nang makakakita nang kasing-gurang ko na naliligo pa sa ulan.

Para makumpleto ang drama ko, nagtanggal ako ng tsinelas, at tumapak ako sa lupa at mga damo na nag-iipon na ng tubig.  Malamig, pero masarap pa rin.  At kung hindi ako makikita ng mga dadaan sa kalye at kapitbahay, ay baka nagtanggal ako ng lahat pati puruntong at bacon brief ko.  Isip ko lang: Minsan ka lang naman masiraan ng ulo; eh, di lubusin mo na.  Alam mo na ito.  Parang bungee-jumping (kahit di ko pa nasusubukan iyon).  Paminsan-minsang subok at pakikipaglandian sa kalayaan, kahit gaano kasandali.

Ang drama ng isip ko kanina ay ganito:  Mahirap pala ang nababasa sa ulan sa tuwinang umuulan.  Ganito kaya ang pakiramdam ng mga walang bahay, o yung may mga tinatawag na bahay, pero hindi naman talaga matatawag na bahay.  Mahirap pala talaga ang walang masilungan tuwing umuulan.  Parang walang kalaban-laban.  Mahirap din pala, ‘ka ko, ang mag-sundalo, hindi ‘yung nasa opisina, kundi ‘yung mga inaabot ng araw at gabi, ulanin at arawin, sa gubat o sa parang. 

Nalaman ko rin: mahirap pala ang maligo ng walang sabon at shampoo.  Parang may langis ang buong katawan mo.  Ang laki ng problema ko: parang mas importante pa ang sabon at shampoo kaysa ulan.

At ngayon, ngayon lang, ngayon ko lang nalaman.  Wala na pala akong naitatagong Biogesic.