ALAM MONG TUMATANDA KA NA

ALAM MONG TUMATANDA KA NA.

Wala nang mas matingkad pa na tanda ng paglipas ng panahon kaysa sa pagpapalit ng kalendaryo tuwing papasok ang bagong taon.  Tulad ng pagputi ng buhok at pagkulubot ng balat, hindi mapipigil ang pag-inog ng panahon.  Pag marami ka nang kalendaryong napalitan sa buhay mo, alam mong tumatanda ka na.

Alam mong tumatanda ka na kung napapansin mong laging maingay ang paligid mo. Naiingayan ka na sa mall.  Naiingayan ka na sa loob ng Jollibee.  Naiingayan ka na sa tricycle na ubod ng lakas ng tambutso.  Naiingayan ka na sa anak mong kanta ng kanta mag-isa sa harap ng TV, o tawa ng tawa mag-isa sa harap ng computer.  Nabubwisit ka na sa videoke sa kanto.  Hindi mo maintindihan kung paano gumanda ang rap music, o ang heavy metal. 

Gusto mo na lagi ng isda, huwag lang iyong pinritong kuwadradong laman ng isda na binalot sa kalahating kilong arina at nilunod sa sarsa, kundi ‘yung pinangat na isdang buo pa at malambot ang mata.  Hindi mo kasi ginagawa ‘yan nung bata ka,e.  Gusto mo dati, puro hotdog, tosino, at pritong manok.  Puro burger at prents prays.  Tapos ka na doon.  Ngayon, ayaw mo pumasok sa kainan na walang gulay at nakakapasong sabaw.

Hindi ka na nahihiya sa fashion sense mo.  Maliban sa mangilan ngilan na pasyonista pa rin, ang mga matatanda ay wala nang masyadong pakialam kung magkabagay pa ang mga kulay ng kanilang suot, o kung uso pa ang tabas o tela ng pantalon nila.  Mas iniisip mo na lang yung mga gamot mo na iniinom araw-araw. 

Pag nagkuwento ka, laging ang intro mo ay “Noong araw, e ganito; noong araw, e ganoon….”.  Lagi mong iniisip na ang henerasyon mo noon ay mas magaling sa mga henerasyon ngayon, na ang tingin mo ay laging spoiled, reklamador at walang ginawa kundi magkutitingting ng gadget.  Gusto mong pagsabihan ang mga anak mo, pero napagpapalit mo naman lagi ang kanilang mga pangalan.

Lagi mong kinukumpara ang buhay ngayon, at ang buhay noong panahong anim o pitong presidente na ang nakakaraan.  Kinukumpara mo lagi ang baon mo noon at ang baon ng mga bata sa eskwelahan ngayon, at napapailing ka lang kung paano ka tumagal sa paaralan sa baong ilang sentimos.

Pag kumanta ka sa videoke, nangingiti at nagtitinginan ang mga bata, na para bang ang kinakanta mo ay top hits sa Pakistan. 

Pag nagrereunion ang mga pamilya ninyo, nagmamano sa iyo ang mga bata, at tinatanong mo sila lagi kung kanino silang anak. 

Hindi ka na nanonood ng sine.  Manood ka naman minsan, nakakatulog ka lang.

Madalas ka na sa Mercury.  Dati, kabisado mo ang presyo ng isang kahon ng San Mig Pale Pilsen; ngayon, ang kabisado mo lang ay presyo ng isang banig ng Lozartan, o Lipitor.

Nauuna ka pa magising sa mga manok. 

Noong araw, pwede mo kainin lahat, pero wala ka namang pambili.  Ngayon, kaya mo na bilhin lahat, pero tila bawal na kainin ang lahat ng pagkaing may lasa.

Pag nagkikita kayo ng mga kaklase mo, ang una ninyong napapag-usapan ay mga teacher at mga kaklase ninyo noong elementary na kapiling na si Lord.

Sumusundo ka na uli sa skul.  Sa apo.  Hindi sa anak.

Kung naiintindihan mo kahit ilan lamang sa mga sinasabi ko, binabati kita, at umabot ka na sa ganyang edad, pero buhay ka pa, at nakakabasa ka pa. Pero, kapatid, numero lang ang edad.  Nasa isip lang lahat ‘yan.  Ang ganda ng buhay ay hindi mga materyal na borloloy na nakapaligid, kundi ang pagdiriwang ng mga tagumpay, kahit gaano man kaliit iyon, at aral ng mga kabiguang dinaanan.  Ang ganda ng  buhay ay meron kang ala-alang binabalikan at nginingitian.

Sabi nga ng idol kong si James Taylor, “The secret of life is enjoying the passage of time”.  Matanda lang ang nakakagawa noon.   

Isang mapayapang Bagong Taon, mula kay Prop.